Jako osoba cierpiąca od osiemnastego roku życia na cukrzycę typu 1 zwaną insulinozależną, dotykającą głównie dzieci i młodzież, znam jej przebieg, okoliczności, powikłania i wiem z jakim wysiłkiem fizycznym i psychicznym wiąże się walka z tą chorobą, która ze względu na niską świadomość społeczną, wynikającą z braku edukacji i znikomą obecnością w środkach masowego przekazu, jest wciąż postrzegana jako zjawisko wstydliwe, oraz jako choroba z którą nie można prowadzić swobodnego życia.

Młody człowiek słyszący diagnozę cukrzycy często popada w depresję, a powodowany złością na niesprawiedliwe okoliczności losu, często zamiast prowadzić skuteczną terapię popada w bunt polegający często na autoagresji, która prowadzi do poważnych uzależnień takich jak alkoholizm i narkomania, które przy współistniejącym schorzeniu metabolicznym przyśpieszają groźne powikłania, często prowadząc do kalectwa lub śmierci.

Niestety doświadczyłem tych przypadłości, które po dwudziestu pięciu latach niewłaściwego leczenia, doprowadziły mnie do stanu grożącego amputacją kończyn, ślepotą, oraz spowodowały, że stałem się regularnym pacjentem kliniki nefrologicznej odbywając kilka razy w tygodniu wielogodzinne sesje hemodializy. Krytyczny poziom zaniedbania osiągnąłem w roku 2015, kiedy doznałem wylewu krwotocznego, w wyniku którego stałem się osobą niepełnosprawną, tracąc częściowo władzę w lewej ręce, nodze i części twarzy, co powodowało problemy z mową i przyjmowaniem pokarmów. Pomimo tych konsekwencji oraz przebytej śmierci klinicznej, dziś dzięki regularnej rehabilitacji udało mi się powrócić do pełnej samodzielności, oraz kontynuować karierę zawodową w branży radiowo-telewizyjnej. Rok temu przeszedłem udany przeszczep nerki i trzustki, by tym samym zażegnać dializy oraz odstawić insulinoterapię.